Πάει ψηφίστηκε ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ

Πάει ψηφίστηκε από την Βουλή (μέσα σε 2 ημέρες!!!) και αυτός ο νόμος – πλαίσιο (κοντά 500 άρθρα!!!) για τα ΑΕΙ, ίσως με πολύ μικρότερο ενδιαφέρον συζήτησης και διαβούλευσης, από την ευρύτερη κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα, που είχαν ανάλογες προσπάθειες στο παρελθόν.

Τα ΑΕΙ, τα πανεπιστήμια δλδ, εκπαιδευτικά (και μαζί ερευνητικά βέβαια) ιδρύματα, Ανώτατα εντός Ελλάδας, Ανώτερα, όπως λέγονται διεθνώς (Higher Education), καλό είναι και πρέπει συχνά να η πολιτεία και τα ίδια εκσυγχρονίζουν τον τρόπο λειτουργίας τους στη σημερινή εποχή των ραγδαίων επιστημονικών και κοινωνικών εξελίξεων, με σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων στο Σύνταγμα μας

Σήμερα ένα είναι σίγουρο ο ανταγωνισμός των ιδρυμάτων η πρόσβαση σε πανεπιστήμια στο εξωτερικό, οι απόφοιτοι κολεγίων επιστρέφουν, τα επιχειρηματικά πλέον ιδρύματα-με μεγάλους γραφειοκρατικούς οργανισμούς, που έχουν τεράστια πεδία δράσης θέλουν εμπειρία, εφαρμογή ηλεκτρονικής διακυβέρνησης στη διοίκηση και οργάνωση τους- που έχουν στόχο τη προώθηση της «αριστείας», όπως κάθε φορά ανάλογα εννοείται. Πράγμα που σημαίνει ότι πλέον οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, σε συνδυασμό με ένα σωρό άλλα οικονομικά και κοινωνικά υγειονομικά προβλήματα και κρίσεις και πλέον δεν τροφοδοτούν συζητήσεις και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις.

Και αν το 1982 με τον πρώτο νόμο- πλαίσιο στα ΑΕΙ του Υπουργού Παιδείας Κακλαμάνη ζητούμενο και όραμα ήταν η δημοκρατική συμμετοχή και η αυτοδιοίκηση και η αυτοδιάθεση ως θεσμική αλλαγή του παλαιού 50χρονου Νόμου του 1932- σήμερα στον τίτλο του νέου νόμου περιγράφεται ω; στόχος «Νέοι Ορίζοντες στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα : Ενίσχυση της ποιότητας, της λειτουργικότητας και της σύνδεσης των ΑΕΙ με την κοινωνία…» ο οποίας μάλλον συνεχίζει της προσπάθειας του προηγούμενου «Δομή, λειτουργία, διασφάλιση της ποιότητας των σπουδών και διεθνοποίηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (ν.4009/2011. Αξίζει να σημειωθεί ο νόμος του 1982 αν και πολυτροποποιημένος κράτησε μέχρι το 2011 για τριάντα περίπου χρόνια. Του δεύτερου η αντοχή του αρκετά μικρότερη περίπου 10 χρόνια, καταλήγοντας και αυτός χιλιομπαλωμένος με ριζικές αλλαγές, που αναιρούσαν συνολικά το νόμο. Η απορία κάποιου που θέλει αν τοποθετήσει που δρουν και ανήκουν τα ιδρύματά, στην κοινωνία; στο κράτος, στο υπουργείο Παιδείας στους καθηγητές τους ή σε όλους; ή τελικά στο διεθνοποιημένο ανταγωνιστικό περιβάλλον παραμένει και αναδύονται μέσα από την περίπλοκη διαχείριση των διοικητικών και όχι των ακαδημαϊκών θεμάτων.

Αν και στην πατρίδα μας βέβαια λέγεται ότι τα πάντα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν (όπως το γνωστό τραγούδι), σήμερα το μόνο σίγουρο είναι οι προθέσεις για τις προκλήσεις της εποχής που απαιτούν Νέους ορίζοντές και μάλιστα αποτελούν και τίτλο του νόμου και μάλιστα πολύ λογοτεχνικό, προσπαθώντας να απογειώσει στον ουρανό τα ΑΕΙ, κάνοντας ριζικές αλλαγές στα μοντέλα Διοίκησης τους, με πολύπλοκες γραφειοκρατικές και διαχειριστικές ρυθμίσεις, χωρίς όμως να συμπαρασύρει σε κάποιο μεγάλο όραμα, όπως αυτά του παρελθόντος ή τουλάχιστον αυτά που πριν μερικά χρόνια η ίδια Υπουργός Παιδείας δήλωνε ότι «τα τελευταία χρόνια η Παιδεία επλήγη από τη λογική της ήσσονος προσπάθειας, τον εξισωτισμό προς τα κάτω και τη δαιμονοποίηση της αριστείας. Η πορεία αυτή θα ανασχεθεί  Θα αποκατασταθούν οι αξίες της σκληρής δουλειάς, της αξιοκρατίας και της αριστείας. […] Η αριστεία δεν είναι ρετσινιά. Είναι στάση ζωής. Αριστεία είναι να προσπαθείς διαρκώς να υπερβαίνεις τον εαυτό σου, να επιδιώκεις καθημερινά να γίνεσαι καλύτερος».

Το μέλλον θα δείξει αν αυτός ο νόμος έχει αντοχή η πολύ σύντομα θα καταλήξει και αυτός και τα άρθρα χιλιομπαλωμένο κουρέλι ως αποτέλεσμα αναγκαίων… διορθωτικών ενεργειών.